ΤΟ ΤΡΟΠΑΡΙΟ ΤΗΣ ΚΑΣΣΙΑΝΗΣ

Κύριε, είμαι μια γυναίκα που έπεσε σε πολλές αμαρτίες,
Να όμως αντιλήφθηκε τη δικιά Σου θεϊκότητα,
Και να συναθροίζεται ως μυροφόρος,
Και με οδυρμό κομίζει μύρο για το δικό σου τον ενταφιασμό.

Αλίμονο θρηνώντας, γιατί νύχτα το μόνο που βλέπω,
Οργασμό ακολασίας γεμάτο ζόφο και δίχως σελήνη,
Έρωτα της αμαρτίας.
Δέξου τις πηγές των δακρύων μου
Εσύ που συνάζεις με τα σύννεφα της θάλασσας το νερό∙

Λυγίσε για χάρη μου στους στεναγμούς της καρδιάς μου
Εσύ που τσάκισες τους ουρανούς με την ανείπωτη σου την ανάσταση
Θα καταφιλήσω τα αμόλυντα σου πόδια
Και θα τα σκουπίσω με τους βόστρυχους της κεφαλής μου∙

Που από το βάδισμα τους, σαν τ’ άκουσε η Εύα το δειλινό
Στ’ αφτιά της, φοβήθηκε και κρύφτηκε

Τα πλήθη των αμαρτιών μου και τις αβύσσους των κριμάτων μου
Ποιος μπορεί να ξεδιαλύνει, σωτήρα της ψυχής μου;

Σε παρακαλώ μη με παραβλέψεις εμένα τη δικιά σου την υπηρέτρα
Συ που αμέτρητο έχεις το σπλάγχνος.