ΑΡΧΙΛΟΧΟΣ

Με την ασπίδα μου κάποιος από τους Σαϊους χαίρεται, που δίπλα στο θάμνο άψογη αρματωσιά την παράτησα και δεν το ‘θελα∙ μα την πάρτη μου την έσωσα∙ τι με νοιάζει η ασπίδα εκείνη;
Στα τσακίδια να πάει∙ πάλι θα αποκτήσω και όχι χειρότερη.

Πικρή φιλοξενία χαρίζοντας στους εχθρούς.

Δε γουστάρω το μεγάλο στρατηγό με μπόι σαράντα πήχες που χαίρεται για τα κοτσίδια του και ξουρίζεται κόντρα αλλά κοντός ας είναι και στραβοκάνικα τα καλάμια του να δω, στέρια στα πόδια του να πατά, όλος καρδιά.


Ψυχή μου, ψυχή μου που βασανίζεσαι από έγνοιες δίχως διέξοδο,
άρχισε να σηκώνεσαι, διώξε μακριά τις έγνοιες προβάλλοντας ενάντια το στέρνο σου, δίπλα στους εχθρούς σου σαν σταθείς με θάρρος· και μήτε όταν νικάς καταφανώς να χαίρεσαι
και μήτε και όταν νικηθείς πέσε στο σπίτι κατάχαμα και κλαίγε· αλλά με τις χαρές να χαίρεσαι και με τις συμφορές να λυπάσαι
με μέτρο· γνώριζε ποιος ρυθμός τους ανθρώπους κατέχει.

Είμαι το λοιπόν εγώ δούλος από τη μια του Άρη, του βασιλιά, μα και ξέρω καλά το πρόσχαρο δώρο των Μουσών.

Στο δόρυ μου το ψωμί μου το ζυμωμένο, στο δόρυ μου και το κρασί μου το Ισμαρικό, πίνω λοιπόν στο δόρυ μου γερμένος.

Αισιμίδη, όταν κανείς έχει την έγνοια του για την κρίση των πολλών, πολλά γεμάτα χαρά δε θα του συμβούν.

Γλαύκε, ο μισθοφόρος μόνο για τόσο είναι φίλος, όσο μόνο μάχεται.

Πώς η συκιά που στην πέτρα βλασταίνει πολλές κουρούνες τρέφει, ίδια και η καλή υποδοχέας των ξένων, η Πασιφίλη.