ΑΛΚΜΑΝ - ΧΟΡΙΚΟ ΝΕΑΝΙΔΩΝ

Υπάρχει κάποια εκδίκηση από τους θεούς.
και ευτυχισμένος όπου τη μέρα την περνά δίχως κλάμα ευφρόσυνος.
μα εγώ τραγουδώ της Αγιδώς το φως.
Γιατί σαν ήλιο τη βλέπω, που η Αγιδώ καυχιέται ότι τον φανερώνει στη γη για μας.

Αλλά εμένα ούτε να την παινέσω
ούτε να την πειράξω η ξακουστή πρωτοχορεύτρα
με κανένα τρόπο δε μ' αφήνει. Και είναι τόσο
ξεχωριστή, σαν κάποιος μέσα στα ζωντανά να όρθωνε άλογο
στεριόμηρο αθλοφόρο, που βροντούν οι οπλές του,
των πιο απίστευτων ονείρων.

Μα στ' αλήθεια δεν τη βλέπεις; Να το το άτι το Ενετικό.
Και η αλογοουρά της ανιψιάς μου της Αγησιχόρας ανθίζει
ίδια χρυσάφι άκοπο.
Και το αργυρό της το πρόσωπο
μια και εδώ λάμπει, γιατί σου το μιλώ;
Αγησιχόρα είναι αυτή.
Και δεύτερη στη θωριά ακολουθεί η Αγιδώ.
Ίππος Κολαξαίος συντρέχει τον Ιβηνό.
Και οι Πελειάδες που φέρουν πρωί πρωί το πέπλο σε μας
μέσα στη ολόδροση τη νύχτα λές και σηκώνονται
να αντιμετρηθούν με το σείριο άστρο.

Και ούτε υπάρχει τόσο πολύ ύφασμα, για να καλύψει
ούτε ξομπλιασμένος δράκοντας ολόχρυσος, ούτε καλύπτρα λυδική,
χαρά των νεανιδών με τα γαληνά τα μάτια,
ούτε τα μαλλάκια της Ναννώς
αλλά ούτε και η Αρετή, θεά όπως,
ούτε και η Συλακίς και η Κλεησισήρα
ούτε και, σαν πας στην Αινησιμβρότα, θα πεις:
Ας μου ερχότανε η Ασταφίς
και ας με καλοέβλεπε η Φίλλυλα
και η πρόσχαρη η Δαμαρέτα και η Βιάνθεμις.
Μα θά λεγες: η Αγησιχόρα με λιώνει.