ΣΑΠΦΩ

Αθάνατη Αφροδίτη με το ξομπλιασμένο σου θρόνο
Κόρη του Δία, όλο που πλέκεις δόλους, σε ικετεύω
Μη με αγωνίες, μη με βάσανα δαμάζεις, σεβαστή, τη ψυχή μου.

Μα εδώ έλα, αν ποτέ και άλλη φορά, από μακριά σαν άκουσες τις φωνές μου, με συνέτρεξες, του πατέρα σου το παλάτι, αφού άφησες, ήλθες

Βάζοντας τα χαλινά στο χρυσό σου άρμα.
Και ωραίοι σε οδηγούσαν γρήγοροι

σπουργίτες γύρω από τη μαύρη γη, φτεροκοπώντας από τον ουρανό, σχίζοντας τον αγέρα.

Με μιας και έφτασαν, και συ, μακάρια, αφού το αθάνατο σου πρόσωπο χαμογέλασε

Ρώτησες, τι πάλι έχω πάθει και τι πάλι σε καλώ και τι πρώτα απ’ όλα θέλει η τρελή μου καρδιά να γίνει. «ποιαν πάλι η Πειθώ να οδηγήσει στην αγάπη σου; Ποια, Σαπφώ, σε αδικεί;

Και αν τώρα φεύγει, γρήγορα θα σε κυνηγάει
Και αν δώρα δε δέχεται, όμως θα δώσει,
Και αν δε σ’ αγαπά, γρήγορα θα αγαπήσει
Ακόμα και να μη θέλει.»

Έλα μου και τώρα, δώσε λύση στη έγνοια μου την αξεδιάλυτη, και όσα η ψυχή μου ποθεί να τελέψουν, κάνε τα, και συ η ίδια σύμμαχός μου να είσαι.