Ὁ Δοῦλος - Μιχάλης Κατσαρός

Ὁ Δοῦλος ποὺ δραπέτευσε ἔλεγε προσευχὲς στοὺς φιλήσυχους πολίτες γονατίζοντας σὲ λιγδωμένα προσκέφαλα. Ἐγὼ δὲν ἤλπιζα πὼς μπορεῖ νὰ σωθεῖ. Οἱ χωροφύλακες ἔχουν γερὴ ὅραση - δὲ διαλύονται μὲ αὐταπάτες καὶ ψυχοσάββατα. Τώρα αὐτὸς ποὺ ἐπέμενε νὰ ρωτάει φαίνεται θἆταν ἀποφασισμένος γιὰ θάνατο ἢ θἆταν κατάσκοπος ποὺ δὲ φοβᾶται. Ἐγὼ πάντως ἐξακολουθῶ νὰ βλέπω τὸν ἐπερχόμενο μεσαίωνα μὲ φάλαγγες πιστῶν μὲ ἀργυρᾶ δισκοπότηρα ἀφρίζοντα αἷμα μὲ σημαιοστολισμοὺς καὶ παρελάσεις μὲ ραβδούχους καλοθρεμμένους καλόγερους εἰκόνες ἀπὸ παλιὲς ἐκστρατεῖες καὶ τυφεκισμοὺς ἥρωες μὲ αὐστηρὰ βλέμματα Ἁμὲς δὲ γ᾿ ἐσόμεθα πληρωμένη ἐκπαίδευση θεὸς ἀγέρας τὰ στοιχεῖα τῆς φύσεως κλειδωμένα στὴν ἐποχὴ σὲ χάλκινα θησαυροφυλάκια. Ἂν ἄξαφνα σᾶς γεννηθεῖ τὸ ἐρώτημα πὼς τὰ κατάφερε αὐτὸς ὁ θνητὸς μέσα σ᾿ αὐτὸ τὸ βαρύγδουπο διαπασῶν τῶν ὕμνων νὰ δραπετεύσει μὲ ἀληθινὸ λαμπερὸν ἥλιο μὲ ἀληθινὲς ἐξαρτήσεις τοῦ βίου - ἂν δὲ μπορεῖτε νὰ καταλάβετε τί τὸν ὁδήγησε σ᾿ αὐτὸ τὸ τελευταῖο διάβημα ποὺ βρῆκε τὴν ἔξοδο ἀφοῦ γύρω ἦταν μπετὸν ἀφοῦ γύρω τραγουδοῦσε ἡ φοιτήτρια ἕνα τραγούδι ἱστορικὸ παλιῶν ἡρώων τότε δὲ θά ῾χετε δεῖ κάτι κρυφὲς μικρὲς πόρτες ὅμως ὁλοφάνερες στὰ μάτια τῶν εἰδικῶν δὲν θἄχετε δεῖ τὸ ραγισμένο τοῖχο ὅπου βλασταίνουν κάτι φυτὰ πάνω σ᾿ ἀσβέστη κίτρινο ἀπ᾿ τὴν πολυκαιρία. Τὸ ζήτημα πιὰ ἔχει τεθεῖ: Ἢ θὰ ἐξακολουθοῦμε νὰ γονατίζουμε ὅπως αὐτὸς ὁ δραπέτης ἢ θὰ σηκώσουμε ἄλλον πύργο ἀτίθασο ἀπέναντί τους.